Wie zijn de mensen achter ons bureau? Maak kennis met adviseur Carolien Fledderus die een kleine twee jaar geleden de overstap heeft gemaakt van de zorgsector naar het vak van samenwerken. Al heeft ze de zorgsector niet helemaal verlaten want de meeste opdrachten spelen zich in die omgeving af, waarbij ze natuurlijk profiteert van haar brede ervaring. Lees waar haar (zorg)hart sneller van gaat kloppen. En waarom er volgens Carolien niet één waarheid is.
In 2022 heeft Carolien de overstap gemaakt naar Common Eye. Dat was ook het moment dat ze na 20 jaar de zorgsector verliet. In de weg ernaar toe heeft ze in veel verschillende rollen gezeten. De eerste jaren als verpleegkundige en daarna in allerlei coördinerende, management- en adviesrollen. Samenwerken was altijd de rode draad in haar werk. Daardoor was de stap naar samenwerkingsadviseur best een logische.
De werkzaamheden die ze nu doet zijn divers van aard. Een verbinder noemt ze zichzelf. Ze doet de procesregie van samenwerkingen, de voorbereiding en begeleiding van bijeenkomsten en ze denkt mee over logische volgende stappen. De zorgsector heeft ze niet echt verlaten want de meeste opdrachten spelen zich in die omgeving af.
Eerder was je intern adviseur. Welke verschillen of overeenkomsten zie je?
“Als intern adviseur zorgde ik voor het goed laten verlopen van processen, het verbinden van mensen aan inhoud en andersom en het verder brengen van plannen, de Haarlemmerolie als het ware. Als extern adviseur dien je meerdere organisaties en verschillende perspectieven; daarin zit het grootste verschil. Het houdt me scherp om met alle verschillen rekening te houden.”
Hoe helpt alle ervaring die je opdeed in de zorg je in je huidige werk?
“Ik ben erg blij dat ik veel opdrachten in de zorg mag doen. Daarin zie ik de toegevoegde waarde. Omdat ik ooit verpleegkundige was en in allerlei lagen en rollen in de organisatie werkte, spreek ik de taal en snap ik de dynamiek in vaak complexe organisaties. Wat betekent de samenwerking voor de operatie en andersom? Ik kan die vertaalslag maken.”
“Een kleine praktijkhoudende organisatie heeft een ander belang dan een groot ziekenhuis. Hoe kom je vanuit de verschillende perspectieven naar een gezamenlijke ambitie?”
Samenwerken, wat spreekt jou daarin aan?
“Hoe langer ik hier werk, hoe meer dat beeld wordt ingekleurd. Er is niet één waarheid. Dat blijft boeien. Het is belangrijk om alle vraagstukken vanuit verschillende perspectieven en verschillende belangen te zien. Samenwerken is noodzaak, zeker in de zorg. Alleen lukt het niet meer.
Hierbij is het belangrijk je te verplaatsen in de positie van de deelnemende partijen. Wat is hún belang? Een kleine praktijkhoudende organisatie heeft een ander belang dan een groot ziekenhuis. Hoe kom je vanuit die verschillende perspectieven naar een gezamenlijke ambitie?”
Waar liggen volgens jou de grootste uitdagingen in samenwerkingen?
“Ik denk aan diverse dingen. Bij bijna alle samenwerkingen is er een breedgedragen intentie om te komen tot concrete actie. Maar hoe kom je tot die actie en wat vraagt het van de deelnemende partijen? Dat is best vaak een uitdaging. De vertaling van de gewenste actie in de samenwerking naar een actie in de eigen organisatie is soms erg ingewikkeld.
Bij regionale samenwerkingen in het kader van het IZA zie je veel positieve energie. Iedereen ziet het belang en de uitdaging en wil aan de slag. Maar als de samenwerking concreter wordt, hoe blijft die dan vitaal? Dat zie ik ook als een uitdaging.
En ik denk aan het spreken van een andere taal door verschillende soorten organisaties. Neem een gemeente en een zorginstelling. Een andere dynamiek, taal en omgeving vragen best wat van de samenwerking. Het is mooi als het dan lukt.”
Waar word jij blij van?
“Als ik van toegevoegde waarde kan zijn bij de grote uitdagingen in de zorg. Dat ik kan helpen bij het oplossen van een complex probleem, iemand weer op weg kan helpen. Maar ook het meedenken in complexe structuren en hoe je daar een duidelijke eenvoudige structuur in aan kan brengen. Zodat partijen of mensen weer verder kunnen bij het zetten van een volgende stap. Daarvan gaat mijn zorghart harder kloppen.”