De mensen maken ons bureau. Maak daarom kennis met onze adviseurs. We stellen een aantal vragen aan Linda Klont. Omdat haar roots en hart in de zorg liggen, werkt ze aan samenwerkingsopdrachten in deze sector. Haar carrière kent een route met verschillende rollen. Altijd op zoek naar maatschappelijke relevantie. Die heeft ze gevonden bij Common Eye. Linda: “Door onderlinge verbindingen kun je meer bereiken dan alleen. Dáár ontstaat energie en die is nodig om vooruit te komen.”
Linda weet waarover ze het heeft als ze bezig is met opdrachten in de zorg. Ze was zelfs voor korte tijd verpleegkundige in de thuiszorg. Toch had ze al snel door dat haar hart ergens anders lag. Wel in de zorg maar niet met de handen aan het bed. Tijdens haar studie Verpleegkunde kwam ze erachter dat ze organisatorische werkzaamheden in commissies en bestuur en het creatief bezig zijn erg leuk vond. Haar studie rondde ze positief af om vervolgens een studie gezondheidswetenschappen op te pakken. “Vooral de organisatorische kant van de zorg vind ik interessant. En het op een andere manier kijken naar de zorg.” Inmiddels zit Linda al jaren in het adviesvak; eerst bij de VvAA en sinds 2019 bij Common Eye. Al haar opdrachten zijn – hoe kan het ook anders – in de zorgsector.
Waar haal jij de meeste voldoening uit in je werk?
“Ik word blij van zaken die raken aan de persoonlijke verbinding. Waar verbinding is, ontstaat energie en dat is mijn drijvende kracht; helemaal als het positieve energie is. Ik zie verbinding dan ook als basisbehoefte voor ons allemaal. Ergens onderdeel van zijn, je gehoord en gewaardeerd voelen. Verbinding is iets groter dan jij en ik en dat inspireert. Overigens, de mensen waarmee ik samenwerk in opdrachten herkennen vast dat ik niet alleen energie van hen krijg maar zelf ook meer dan genoeg energie te geven heb. In ons werk ontstaat verbinding door de dialoog over welk vraagstuk of onderwerp dan ook.
Als ik aan het einde van de dag in de auto zit, meezing met de muziek en barst van de energie, dan weet ik dat ik een goede dag heb gehad. Daar kan ik echt met voldoening op terugkijken. Daarnaast ben ik resultaatgericht en word er blij van als we het beoogde resultaat – of stiekem liever zelfs nog wat meer – behalen dat we van tevoren hebben besproken.”
“Goed communiceren is gigantisch moeilijk. Er moet meer aandacht komen voor communicatie en participatie binnen samenwerkingen in de zorg.”
Wat is jouw specialisme in jouw werk?
“Fusies en allianties, omdat die procesgericht én mensgericht zijn. Dat maakt het heel interessant. En vaak zijn het langlopende trajecten. Er is veel verbinding met mensen en dan kom ik beter tot mijn recht. Mijn opdrachten doe ik binnen verschillende zorgsectoren zoals ouderenzorg, huisartsen, eerstelijn en ziekenhuizen.”
Waar liggen volgens jou de grootste uitdagingen in samenwerkingen en dus ook in jouw werk?
“De uitdagingen die nu spelen in de zorg zijn zo groot en complex dat er grote vraagtekens zijn bij hoe je die kan oplossen. Denk bijvoorbeeld aan krappe budgetten en de tekorten op de arbeidsmarkt. De fase van wensdenken in oplossingen zijn we voorbij, zoals ‘de patiënt centraal’ of ‘de juiste zorg op de juiste plek’. Dat klinkt mooi en dat willen wij allemaal, maar gezien de uitdagingen kan dat simpelweg niet. De problemen zijn een feit en dat vraagt om oplossingen vanuit alle deelnemers aan het zorgsysteem, inclusief de inwoners zelf. Samenwerken zie ik als middel om dichterbij de oplossing te komen. Een andere uitdaging die hierbij komt kijken is communicatie.”
Hoezo communicatie? Kun je iets vertellen over het belang ervan binnen een samenwerking en wat doe jij er zelf aan?
“Goed communiceren is gigantisch moeilijk. Er moet meer aandacht komen voor communicatie en participatie binnen samenwerkingen in de zorg. Er zijn zóveel stakeholders en zoveel overlegtafels en vergaderdrukte. We gaan ervan uit dat iedereen op de hoogte is maar het is allemaal erg versnipperd. Goed communiceren is een kunst.
Een communicatie- en participatieplan moet onderdeel zijn van je procesontwerp. Vanaf het begin moet je dit adresseren. Wie spreek je wanneer, over welke onderwerpen en wie moet wanneer geïnformeerd worden? In de gesprekken die ik begeleid, probeer ik oprechte aandacht te hebben voor hoor en wederhoor, luistervaardigheden en doorvragen.”
In een eerder interview gaf je aan dat je directeur van een ziekenhuis wilt worden. Hoe sta je daar nu in?
“Toen ik jonger was, vond ik als verpleegkundige mijn cirkel van invloed te beperkt. Ik kon wel mensen direct helpen maar dingen organisatorisch veranderen zat er niet in, terwijl ik sterk de wens had om dingen te veranderen. Ik zag en zie nog steeds dat dingen in de zorg anders kunnen en moeten. Toen heb ik mezelf de ambitie gesteld dat ik de baas van een ziekenhuis wilde worden.
Inmiddels, jaren later, kom ik daar deels op terug. Ik heb gigantisch veel respect voor alle bestuurders waarmee ik werk. Maar het verschil kun je ook op andere niveaus maken. Als samenwerkingsadviseur zit ik nu helemaal op mijn plek. In mijn rol hoef je niet overal wat van te vinden en ik benijd hun overvolle agenda’s zeker niet. Voor nu vind ik het heerlijk om meer vanaf de zijlijn invloed uit te oefenen.”
Een bonusvraag: vertel iets over jezelf wat (bijna) niemand weet.
“Ik ben trouwe supporter van FC Utrecht en heb een seizoenkaart. Iedere thuiswedstrijd woon ik samen met mijn oudste broer bij. Ik vind het magisch om tussen allemaal verschillende mensen te staan. Iedereen juicht en het maakt niet uit wie of wat je bent. De sfeer is fantastisch, althans als we een goed seizoen draaien natuurlijk.”